Piosenka xDDDD

lew

Lew (Panthera leo) – duży, mięsożerny ssak lądowy z rodziny kotowatych, drugi po tygrysie – co do wielkości – wśród czterech ryczących wielkich kotów. Jedyny kot żyjący w zorganizowanych grupach socjalnych, zaliczany do tzw. wielkiej piątki Afryki – pięciu najbardziej niebezpiecznych zwierząt afrykańskich (słoń, nosorożec, bawół, lew i lampart). Samiec lwa, łatwo rozpoznawalny po grzywie, może ważyć 150-250 kg. Największy znany samiec ważył 375 kg, był to lew o imieniu Simba, żył on do 1970 roku w Cholchester Zoo. Samice są znacznie mniejsze, ważą 110–160 kg (największe 185 kg) i nie posiadają grzywy. Samce zajmują się zdobywaniem i obroną terytorium oraz ochroną stada i zapładnianiem samic. Samice polują i opiekują się lwiątkami. Lwy zamieszkiwały niegdyś Afrykę, Azję i Europę, a jeśli uznać lwy amerykańskie za podgatunek Panthera leo – to również Amerykę Północną i Południową. Współcześnie występują tylko w Afryce, gdzie są narażone na wyginięcie i szczątkowo w Indiach, gdzie ich stan liczebny określony został jako krytyczny.
Etymologia nazw lew i Panthera leo nie jest jednoznacznie wyjaśniona. Słowo leo pochodzi od łacińskiego leō, leōnis, które z kolei wywodzi się ze starogreckiego leōn/λεων. Dalszych źródeł autorzy dopatrują się w języku hebrajskim i staroegipskim.
Lew jako gatunek został opisany naukowo przez Linneusza pod nazwą Felis leo (Linnaeus, 1758), następnie przeniesiony do rodzaju Leo Brehm, 1829, a w końcu zaliczony przez Pococka do rodzaju Panthera w 1930. Pochodzenie słowa Panthera jest często wyjaśniane jako złożenie greckiego pan- oznaczającego wszech- i thēr oznaczającego zwierzę, co miałoby nawiązywać do dawnego szerokiego zasięgu występowania lwów. Online Etymology Dictionary wyjaśnienie takie uważa za etymologię ludową i dopatruje się pochodzenia słowa panthera z orientalnych określeń ubarwienia zwierzęcia.

diabeł tasmański

Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii) – gatunek torbacza z rodziny niełazowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Sarcophilus F. Cuvier, 1837.
O średniej wielkości ciała, krępy, przysadzisty, z serdelkowatym ogonem, w którym magazynuje tłuszcz i z dużą głową, co zapewnia największą siłę zgryzu w stosunku do masy ciała wśród żyjących ssaków. Wyjątkowo jak na torbacza ma przednie nogi dłuższe niż tylne. Długie wąsy czuciowe znajdują się na pysku i w kępce na czubku głowy. Ma jeden zestaw zębów rosnących powoli przez całe życie.
Jest największym drapieżnym torbaczem, a także padlinożercą. Charakterystycznym dla niego jest smród, gdy jest przestraszony, głośne wrzaski (stąd nazwa) i zawziętość w czasie pożywiania się. Osiąga prędkość 13 km/h. Spotykany we wszystkich środowiskach, ale najbardziej lubi lasy. Zanim wytępiono wilka workowatego żywił się przede wszystkim resztkami z tego, co upolował wilk. Zwierzę aktywne głównie w nocy – słuch jest jego dominującym zmysłem, posiada też bardzo czuły węch, ma natomiast trudności w dostrzeganiu nieruchomych obiektów. Na ogół samotnik. Średnia długość życia szacowana na 6 lat. Samica ma dobrze rozwiniętą torbę, młode (w liczbie ok. 4) rodzą się na początku australijskiej zimy.
Wymarł w Australii około XIV wieku. Od 1941 pod ochroną. W 1996 zaobserwowano zakaźny rak pyska diabła, na który zmarło 1/3 - 1/2 populacji. W maju 2008 roku, rząd Tasmanii umieścił diabła tasmańskiego na liście gatunków zagrożonych wyginięciem. W 2008 roku australijscy naukowcy zaobserwowali, że zagrożone śmiercią zwierzęta zaczęły się wcześniej rozmnażać, przy czym liczba samic mających potomstwo już w pierwszym roku życia zwiększyła się 16-krotnie. Jest to pierwszy znany przypadek wśród ssaków, gdy zakaźna choroba doprowadziła do wzmożonej reprodukcji w młodym wieku. Dawniej diabeł tasmański żył około 5-6 lat, i rozmnażał się w wieku dwóch, trzech i czterech lat. Jednak cierpiąca na raka samica, która będzie miała potomstwo w drugim roku życia, może nie zdążyć go odchować.
Długość ciała: średnio 65 cm samce, 57 cm samice
Długość ogona: 25 cm
Masa ciała: 6-9 kg (samce), samice wyraźnie mniejsze; niektóre okazy wyraźnie większe (do 11 kg)
Rozród: ruja od marca do czerwca; ciąża trwa ok. miesiąca
Sierść czarna, biały kołnierz i różowawy pysk
Status: zagrożony

sarna

Sarna, sarna europejska (Capreolus capreolus) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych. Jedno z ważniejszych zwierząt łownych Europy. Samica jest nazywana kozą, samiec rogaczem lub kozłem, młode zaś koźlętami.
Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje Europę, Azję Mniejszą i region Morza Kaspijskiego. W Azji występuje blisko z nią spokrewniona sarna syberyjska, do niedawna traktowana jako podgatunek sarny europejskiej. Zasięgi występowania obydwu gatunków graniczą ze sobą w górach Kaukazu.
W Polsce sarna jest gatunkiem pospolitym w całym kraju, najliczniejszym w jego zachodniej części.
Jej siedliskiem są równinne i górskie (do 2400 m n.p.m.) rzadkie lasy liściaste i mieszane oraz zarośla. W Europie – oprócz populacji leśnej – występuje populacja polna, która przystosowała się do życia na otwartych terenach uprawnych, łąkach, a nawet w ogrodach w pobliżu osiedli i miast.

panda

Panda wielka, niedźwiedź bambusowy (Ailuropoda melanoleuca) – gatunek ssaka z rodziny niedźwiedziowatych, rzędu drapieżnych.
Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1600-3500 m n.p.m. (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, lecz w rzeczywistości zwierzę odżywia się prawie wyłącznie pędami bambusa, choć – podobnie jak większość zwierząt drapieżnych – nie gardzi jajami i gryzoniami, które zjada wraz z pokarmem roślinnym. Panda je bardzo dużo – na dobę potrzebuje ok. 40[potrzebne źródło] kilogramów paszy. Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski.
Panda wielka należy do zwierząt na granicy wymarcia, głównie wskutek niskiej rozrodczości, ale również wskutek stopniowego ograniczania obszarów dla niej dostępnych. Panda jest symbolem World Wildlife Fund, organizacji zajmującej się ochroną środowiska i organizmów zagrożonych wymarciem.

tygrys

Tygrys (łac. Panthera tigris) – duży, drapieżny ssak łożyskowy z rodziny kotowatych, największy z żyjących współcześnie[3] czterech wielkich, ryczących kotów z rodzaju Panthera, jeden z największych drapieżników lądowych – wielkością ustępuje jedynie niektórym niedźwiedziom. Dorosłe samce osiągają ponad 300 kg masy ciała przy ponad 3 m całkowitej długości. Doskonale skacze, bardzo dobrze pływa, poluje zwykle samotnie. Dawniej liczny w całej Azji, zawsze budzący grozę, stał się obiektem polowań dla sportu, pieniędzy lub w odwecie – z powodu zagrożenia, jakie stanowi dla ludzi i zwierząt hodowlanych. Wytępiony w wielu regionach, zagrożony wyginięciem, został objęty programami ochrony. Największa dzika populacja żyje w Indiach. W niektórych regionach Indii tygrysy są uważane za zwierzęta święte.
Słowo "tygrys" pochodzi od greckiego wyrazu "tigris", które z kolei ma najprawdopodobniej irańskie korzenie.
Został opisany przez Linneusza w 10. edycji Systema Naturae (1758) jako Felis tigris. W 1858 roku rosyjski naturalista Mikołaj Siewiercow opisał tego dużego kota pod nazwą Tigris striatus. W 1929 Pocock zaliczył go do rodzaju Panthera.
Obecnie większość zoologów zgadza się z przynależnością tygrysa do tego właśnie rodzaju. Dokładniej przeprowadzone badania anatomiczne wykazały jednak, że tygrys może być blisko spokrewniony z panterą mglistą. Przynależność rodzajowa tego kota jest więc niepewna. Obecnie prowadzone są szczegółowe badania anatomiczne, genetyczne oraz molekularne, których celem jest ustalenie relacji pokrewieństwa pomiędzy przedstawicielami Pantheriinae.

słoń

Słoń afrykański (Loxodonta africana) – gatunek ssaka z rodziny słoniowatych, największy ze współcześnie żyjących gatunków ssaków lądowych. Wcześniej uznawany jako jeden gatunek wraz z afrykańskim słoniem leśnym (Loxodonta cyclotis). Zwierzę stadne, zamieszkuje afrykańską sawannę, lasy i stepy od południowych krańców Sahary po Namibię, północną Botswanę i północną część Afryki. W starożytności wykorzystywane jako zwierzęta bojowe.

Wielkość:
Wysokość: samiec – od 3 do 4,2 m, samica od 2,2 do 2,6 m
Długość: samiec – od 6 do 7,5 m, samica – od 4,9 do 6,2 m
Masa ciała: samiec – od 4000 do 6000 kg, samica – od 2100 do 3200 kg
Długość ciosów: do 3 m
Ciężar ciosów: od 30 do 40 kg

Tryb życia:
Zwyczaje: żyje w grupach rodzinnych
Odgłosy: głębokie chrząkanie jako stała forma komunikacji, trąbienie, gdy jest zdenerwowany
Pożywienie: rośliny
Długość życia: około 70 lat

hipopotam

Hipopotam nilowy (Hippopotamus amphibius), z greckiego ‘ιπποπόταμος (hippopotamos, hippos znaczy "koń", potamos znaczy "rzeka") – gatunek dużego, przeważnie roślinożernego ssaka, należącego do rodziny hipopotamowatych (Hippopotamidae), w obrębie której wyróżnia się dwa współcześnie żyjące gatunki (drugim jest dużo mniejszy hipopotam karłowaty). Hipopotam nilowy jest jedynym żyjącym przedstawicielem rodzaju Hippopotamus.
Zasiedlają rzeki i jeziora w Afryce na południe od Sahary do 2000 m n.p.m. Hipopotamowate to jedyna rodzina rzędu parzystokopytnych prowadząca ziemnowodny tryb życia. W ciągu dnia najczęściej pozostają w wodzie; aktywne dopiero o zmierzchu i nocą, skubią wtedy trawę na łąkach w pobliżu wody, zjadają także rośliny wodne. W poszukiwaniu pożywienia potrafią zapuszczać się do 8 km w głąb lądu. Przebywają w stadach składających się z dominującego samca i podlegających mu samic w liczbie od 10 do 40 osobników. Samce bronią i przewodzą terytorium obejmujące pewien odcinek rzeki i na nim gromadzą swój harem. Na lądzie hipopotamy są raczej indywidualistami i nie przejawiają instynktu terytorialnego. Rozmnażanie i poród odbywa się w wodzie. Samica po ośmiomiesięcznej ciąży rodzi 1 młode. Młode ssie matkę przez okres 1 roku, również pod wodą.
Pomimo fizycznych podobieństw do świń i innych znanych parzystokopytnych, ich najbliżsi żyjący krewni to walenie – wieloryby, morświny, delfiny itp. Wspólny przodek wielorybów i hipopotamów oddzielił się od innych parzystokopytnych około 60 milionów lat temu. Najstarsze znane skamieniałości hipopotamów z rodzaju Kenyapotamus, pochodzą sprzed 16 milionów lat, odnaleziono je w Afryce.
Hipopotamy mają charakterystyczny wygląd: beczkowaty tułów, brak owłosienia na ciele, krótkie nogi, dużą głowę i znaczne rozmiary. Pod względem wielkości dorównują nosorożcom białym, ustępując jedynie słoniom. Pomimo popularności w większości ogrodów zoologicznych i przedstawieniu w kulturze masowej jako rubasznego grubaska, są jednymi z najbardziej niebezpiecznych i agresywnych ssaków. Populacja szacowana jest na 125-150 tys. osobników na wolności, jednak wciąż[3] zagrażają im kłusownicy i utrata naturalnych siedlisk.

lis

Lis – nazwa zwyczajowa oznaczająca zwierzę z gatunku Vulpes vulpes, a także przedstawicieli innych gatunków, podobnych do lisa, a należących do rodzajów: Alopex, Dusicyon i Urocyon. Gatunek drapieżnego ssaka należącego do rodziny psowatych (Canidae). W gwarze myśliwskiej samca nazywamy lisem lub psem, samice – liszką, lisicą lub suczką, młode liskami, lisiętami lub szczeniętami, a jesienią – niedoliskami.
Pożywienie: ssaki (głównie gryzonie), ptaki, padlina, czasem gady, bezkręgowce, i pokarm roślinny (jagody, orzechy)
Dane liczbowe: długość bez ogona: od 44 do 95 cm, długość ogona: od 27 do 63 cm, wysokość w kłębie: 35 do 50 cm, masa ciała: od 2,2 do 10 kg, ciąża: 52 dni ilość szczeniąt w miocie: od 1 do 10, zwykle 4 do 8,
Lisy żyją w parach lub grupach socjalnych, złożonych z dominującej samicy (zwanej alfa), dominującego samca i różnej liczby (3-5) podporządkowanych samic. Samice te są córkami lub wnuczkami samicy alfa. W zamian za możliwość przebywania na terytorium matki pomagają jej w odchowaniu potomstwa, dostarczając szczeniętom pokarmu.
Wrogami lisów są duże drapieżne ptaki (orły i orliki), a także puchacze, które mogą porywać szczenięta. Pośród drapieżnych ssaków najgroźniejsze dla lisów są psy. Z dzikich gatunków ssaków drapieżnych groźne mogą być wilki, rzadziej rysie czy rosomaki. Lisy często korzystają z resztek zdobyczy większych drapieżników i wówczas mogą paść ich łupem.
Najgroźniejszą chorobą roznoszoną przez lisy jest wścieklizna. Wirus wywołujący wściekliznę jest przenoszony głównie przez ukąszenia, nie tylko na inne lisy, ale też na różne gatunki zwierząt dzikich i domowych. Podjęto działania przeciwko tej chorobie i co rok szczepi się zwierzęta na tę chorobę, dlatego lisy nie są już niebezpieczne pod tym względem. Częstą chorobą lisów jest świerzb. Znaczne zagrożenie dla zdrowia (w przypadku spożywania niemytych owoców runa leśnego) stwarzają też wydalane przez lisy wraz z kałem jaja bąblowca.
Pozyskanie w Polsce w latach 2004/2005 to około 137 tys. sztuk. W Europie, Azji, Ameryce Północnej i Australii występuje lis pospolity V. vulpes.
Lisie futro było cenione ze względu na puszysty włos i kolor – w zależności od gatunku: od jasnorudego do czarnego.
W Polsce lis jest zwierzęciem łownym o okresie polowań od 1. czerwca do 31. marca (zmiana okresu łownego w związku z nowym rozporządzeniem Ministra Środowiska z dn. 22.09.2009r. zmieniającym termin łowiecki na lisa z od "1.lipca" na od "1. czerwca"; źródło: oficjalna strona PZŁ: www.pzlow.pl)a na terenach obwodów łowieckich, gdzie występuje głuszec lub cietrzew przez cały rok. Na skutek prowadzonych akcji ochronnych w Polsce występuje obecnie problem nadmiernej ilości lisów, które w naturze dziesiątkowała wścieklizna.
Lis jest znakiem sprytu i przebiegłości w wielu kulturach, występuje w licznych bajkach i podaniach.

orka

Orka, miecznik (Orcinus orca) – gatunek walenia z rodziny delfinowatych (Delphinidae). Duże, charakterystycznie ubarwione zwierzę o silnie rozwiniętej płetwie grzbietowej (zwłaszcza u samców, u których dochodzi ona do 1,8 m) i długich, zaokrąglonych, wiosłowatych płetwach piersiowych (u samców powierzchnia płetwy znacznie większa – wykazuje więc duży dymorfizm płciowy). Największy przedstawiciel delfinowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Orcinus Fitzinger, 1860. Grzbiet czarny, jedynie za okiem biała plama i biaława plama za płetwą grzbietową. Spód ciała biały, połączony z białą łatą na boku. W uzębieniu górnym i dolnym mają po 10-12 par szpiczastych lekko zakrzywionych do tyłu zębów. Uzębienie wtórnie homodontyczne.

miś polarny

Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały (Ursus maritimus) – gatunek dużego ssaka drapieżnego z rodziny niedźwiedziowatych, zamieszkującego Arktykę. Jest drapieżnikiem szczytowym w zasięgu swojego występowania. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Półprzezroczysta sierść ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra jest w rzeczywistości czarna[3]. Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania. Jest ssakiem niemal morskim potrzebującym do przetrwania jedynie kawałka pływającego lodu i żywności znajdowanej w wodzie. Przystosował się do życia na lądzie, morzu i lodzie.
Naukowcy i klimatolodzy uważają, że zanikanie lodu morskiego w wyniku globalnego ocieplenia może być znaczącym, negatywnym czynnikiem dla możliwości przetrwania tego gatunku jeszcze w ciągu tego wieku.

kuna żółtogardła

Martes – rodzaj ssaków drapieżnych z rodziny łasicowatych (Mustelidae), skupiający niewielkie zwierzęta lądowe, o wydłużonym ciele, ostrym pysku i sporych, trójkątnych uszach. Większość gatunków jest w języku polskim określana zwyczajową nazwą kuna. Występują na wszystkich kontynentach półkuli północnej.

Kuny są nieco większe niż spokrewnione z nimi łasicowate z rodzaju Mustela. Ich kończyny są krótkie, półstopochodne. Ogon zazwyczaj długi, uwłosiony gęściej niż u Mustela, ubarwienie najczęściej ciemne, czasem z białą lub żółtawą (pomarańczową) plamą na stronie brzusznej, w okolicy piersiowej. Są zwierzętami drapieżnymi, wszystkożernymi. Zamieszkują lasy, zazwyczaj z dużym udziałem drzew iglastych. Sprawnie wspinają się po drzewach. Polują w nocy.

delfin

Delfin – ogólne określenie wodnych ssaków z rzędu waleni, podrzędu zębowców. Obejmuje średniej wielkości walenie charakteryzujące się wydłużonym pyskiem i obecnością melonu.
Wyróżnia się delfiny oceaniczne i delfiny słodkowodne.
Zamieszkują morza obu półkul. Często przebywają w gromadach od kilku do nawet kilkuset o wyraźnie zaznaczonej hierarchii. Odbywają dalekie wędrówki. Posiadają zdolność do echolokacji.

Delfin śpi, unosząc się w wodzie na głębokości około 50 cm, z jednym okiem otwartym. Oddycha wynurzając się co 30 sek. na powierzchnię nie budząc się. Delfiny często polują ławicami. Czasami nawet polują z rekinami. Żywią się rybami, kalmarami i skorupiakami. Ich głównym naturalnym wrogiem jest orka.
Delfiny tworzą społeczne organizacje. Ten fenomenalny aspekt ich życia zależny jest od trzech czynników: odżywiania, rozmnażania oraz unikania drapieżników. U wielu gatunków liczba osobników w grupie nie jest stała. Grupy te charakteryzują się płynnością, niektóre delfiny odłączają się od stada i poszukują nowego, zaś inne przyłączają się. Posiadają inteligencję przewyższającą szympansy (współczynnik encefalizacji EQ delfina 4-5, dla porównania EQ człowieka wynosi 7, a szympansa tylko 2,5). Tresuje się je do sztuczek w delfinariach. Zdarza się, że pomagają innym delfinom, rannym lub chorym, a czasami nawet człowiekowi.
Tworzenie dużych społeczności pozwala delfinom uniknąć ataku drapieżnika przede wszystkim rekina. Samice ze swoimi maluchami otoczone są szczególnym "parasolem ochronnym", ponieważ zawsze znajdują się wewnątrz stada.
Żyją od 7 do 21 lat.

wiewiórka

Wiewiórka pospolita, wiewiórka ruda (Sciurus vulgaris) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych.

Osiąga długość ciała 19-23 cm i ogona 15–20 cm, waga 250–340 gramów. Jest typowym zwierzęciem nadrzewnym. Grzbiet ubarwiony ma na kolor od rudego do ciemnobrązowego, spód ciała jest biały. Wiewiórki żyjące w Karpatach i Sudetach mają umaszczenie ciemniejsze – ciemnobrązowe. W zimie wszystkie wiewiórki zmieniają ubarwienie na popielate (szata zimowa).

W dziupli ma swoje zapasy, zamieszkuje gniazda ptaków lub buduje je sama. Gniazda te buduje w koronach drzew, zwykle w rozwidleniu gałęzi. Buduje je z trawy i drobnych gałązek i wyściela mchami. Gniazda te mają jeden wejściowy otwór. Długi, puszysty ogon odgrywa ważną rolę podczas skoków - stabilizuje kierunek lotu. Jest aktywna w dzień. Jej pożywienie stanowią nasiona, pędy, grzyby, owoce, ale także owady, jaja i pisklęta. Gromadzi zapasy żywności, np. zakopując nasiona – przyczynia się w ten sposób do rozsiewu nasion drzew. Obserwowano też, że na gałęziach drzew suszyła grzyby.

żółw olbrzymi

Żółw olbrzymi (Geochelone gigantea, Aldabrachelys gigantea) – jeden z największych żółwi na świecie. Podobny rozmiarem do sławnych żółwi słoniowych z Galapagos. Jego karapaks przeciętnie ma 120 cm długości, a dochodzi nawet do ok. 150 cm. Waga przeciętna samca to około 250 kg, chociaż jeden samiec w ZOO Fort Worth w Teksasie ważył ponad 360 kg.

Skorupa jest ciemnoszara albo czarna, silnie wysklepiona. Pancerz grzbietowy – karapaks pokrywają duże, gładkie tarcze i mimo że ma tylko około 1-1,5 cm grubości, jest niezmiernie wytrzymały na ucisk. Budowa krępa, nogi grube, słupowate, pokryte dużymi tarczkami. Szyja, otoczona miękką skórą, jest bardzo długa, dzięki niej zwierzę może sięgać gałęzi drzew do metra od ziemi.
Samice są na ogół mniejsze niż samce, przeciętnie mierzą około 90 cm długości i ważą około 150 kg.
Żółwie olbrzymie są jednymi z najbardziej długowiecznych zwierząt na ziemi. Dożywają ponad 100 lat, najstarszy potwierdzony wiek żółwia o imieniu Harriet wynosi 176 lat, natomiast najstarszy przedstawiciel tego gatunku, zmarły w 2006 żółw o imieniu Adwaita, żył prawdopodobnie 255 lat, ale dane te nie zostały potwierdzone.

foka

Foka szara (Halichoerus grypus) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny fokowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Halichoerus.

W Bałtyku występują trzy gatunki fok: foka szara, foka pospolita i foka obrączkowana. Największą, a zarazem najczęściej pojawiającą się u polskich wybrzeży foką jest foka szara. Samce osiągają do 3 metrów długości i do 300 kg wagi u największych osobników. Samice, które u każdego gatunku fok są nieco mniejsze, osiągają do 2 m długości i 125 kg wagi. Liczebność populacji bałtyckiej szacuje się na 22,5tysięcy osobników.

Cechy charakterystyczne:

szara sierść,spód brzucha jaśniejszy,ciemne plamy na całym ciele
stare osobniki są prawie czarne
długi, wąski psi pysk
długie wąsy
twarde pazury
ostre zęby przystosowane do zjadania ryb i mięczaków
krótkie, owłosione płetwy.

zebra

Zebra stepowa (Equus quagga, poprzednio Equus burchelli) - gatunek ssaka z rodziny koniowatych, najliczniejszy gatunek zebry. Nie jest zagrożony wyginięciem. Często spotykane w ogrodach zoologicznych, również w Polsce.
Wcześniej E. quagga quagga i E. burchelli burchellii klasyfikowane były jako odrębne gatunki. Na skutek rewizji podgatunków E. quagga w 2004. uznaje się, że są to podgatunki zebry stepowej.

Dane liczbowe:

wysokość w kłębie: 1,25 - 1,4 m
długość: 2,3 m
długość ogona: 45-50 cm
waga: 220-300 kg
ciąża: 1 rok
liczba młodych: 1
dojrzałość płciowa: do 4 roku życia
pożywienie: roślinożerna
może rozpędzić się do prędkości 60 km/h
długość życia: 30 - 35 lat

surykatki

Surykatka (Suricata suricatta) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Suricata. W Afryce oraz krajach anglojęzycznych znana jest pod nazwą meerkat. Ta nazwa została błędnie zaczerpnięta z języka niderlandzkiego, a tłumaczyć ją można jako kot jeziorowy. W niderlandzkim surykatka zawsze była nazywana stokstaartje, a niderlandzkie słowo meerkat odnosi się do koczkodana.

Wygląd
Smukła sylwetka, wierzch ciała jasnopopielaty z czarnym, poprzecznym pręgowaniem. Głowa biała, uszy czarne. Ogon żółty o czarnym końcu.
Rozmiary
długość ciała: 25-35 cm
długość ogona: 17-25 cm
Pożywienie
Wszystkożerna, głównie owady i inne bezkręgowce, ale również gady, ptaki i ssaki uzupełnione pokarmem roślinnym.

Prowadzi dzienny tryb życia, zazwyczaj w stadach zajmujących określone terytorium. Liczące do 30 osobników stado składa się zwykle z dwóch lub trzech grup rodzinnych. Grupę rodzinną tworzy przystępująca do rozrodu para oraz ich potomstwo, które nie osiągnęło jeszcze dojrzałości płciowej. Na terenie otwartym surykatki kopią nory, lecz gdy jest to możliwe, korzystają ze skalnych szczelin.
Surykatki mają silnie rozwinięte zachowania socjalne. Wykazują wiele zachowań antydrapieżniczych, od sygnałów alarmowych po czynną, grupową obronę przed atakującym drapieżnikiem. W czasie żerowania co najmniej jeden z członków stada zajmuje pozycję w najwyższym punkcie terenu i obserwuje otoczenie. W razie niebezpieczeństwa strażnik wydaje odpowiedni do zagrożenia dźwięk alarmowy, na który stado reaguje stosownie do sytuacji.
Starsze surykatki uczą młode, jak obchodzić się ze zdobyczą, organizując dla nich "szkoły łowieckie". Najpierw młoda surykatka dostaje martwe zwierzę (np. skorpiona) w celu poznania ofiary, następnie zaś żywe, nieuzbrojone zwierzę (np. skorpiona bez żądła). Dopiero na końcu młoda surykatka dostaje żywe, uzbrojone zwierzę (np. skorpiona z żądłem) w celu jak najszybszego zabicia go.
Surykatki mają podwyższoną odporność na jad niektórych gatunków węży i skorpionów.
Przez wiele miesięcy mogą żyć bez wody, gdyż przeżuwają dzikie melony, wilgotne korzonki i bulwy, które wcześniej wykopały.

żyrafa

Żyrafa (Giraffa camelopardalis) – parzystokopytny ssak roślinożerny oraz najwyższe z żyjących obecnie zwierząt. Zamieszkuje afrykańskie sawanny na południe od Sahary. Jest spokrewniona z jeleniami i bydłem rogatym, jednak należy do osobnej rodziny żyrafowatych (Giraffidae), razem z najbliższym krewniakiem okapi.
Łacińska nazwa, wywodzi się z dawnego poglądu, że żyrafa jest zwierzęciem hybrydowym, powstałym ze skrzyżowania wielbłąda (Camelus) z ocelotem (Leopardus pardalis).

Jest to jedyny gatunek, u którego wzrost mierzy się do czubka głowy, nie do kłębu. Samce, większe od samic, osiągają wzrost do ponad 5 metrów i wagę ponad 1300 kilogramów. Rekordowe wymiary zanotowane u samca żyrafy Rotschilda wynosiły 5,87 m wysokości i 2000 kg masy ciała[4].
Przednie nogi żyrafy są bardzo cienkie i długie, dłuższe od tylnych. Szyja jest oparta na zaledwie 7 kręgach jak u większości ssaków (cały kręgosłup składa się z 24 kręgów). Wzdłuż karku biegnie krótka grzywa. Na głowie 2 do 5 malutkich wyrostków kostnych, okrytych skórą, obecnych u obu płci. Długi ogon jest zakończony pękiem włosów. Ubarwienie od brunatnego lub ciemnordzawego do białego, w ciemne plamy o różnej wielkości i kształcie – ich rysunek stanowi cechę osobniczą, jest stały przez całe życie. Nasilenie koloru jest zależne od pory roku i samopoczucia zwierzęcia[5]. Umaszczenie żyraf stanowi kamuflaż, naśladuje rozproszone światło sawanny.
Żyrafy poruszają się inochodem.

miś koala

Koala – gatunek torbacza z rodziny koalowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Phascolarctos Blainville, 1816.

Nadrzewne zwierzę roślinożerne, zamieszkujące wschodnią Australię. Koala schodzi na ziemię tylko po to, by przejść na kolejne drzewo. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z samca i kilku samic. Słowo koala w języku Aborygenów oznacza "bez wody".

wymiary: 60-85 cm
waga: 8-15 kg
ciąża: 25 - 35 dni
liczba młodych: 1 młode raz na 2 lata
dojrzałość płciowa: samce 3 - 4 lata, samice 2 - 3 lata
długość życia: 15 - 20 lat

kangury

Kangury należą do rodziny torbaczy. Występują w Australii, Tasmanii, Nowej Gwinei,
Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Zwierzęta te są roślinożerne, proces trawienia przebiega u nich podobnie jak u przeżuwaczy. Największym z kangurów jest Kangur Rudy, osiągający wzrost 1,6 m (samce) do 1 m (samice) i wagę do 90 kg - samce, samice wyraźnie lżejsze. Ogon osiąga nawet do 1,2 m. Innymi dość znanymi gatunkami są kangur szary, kangur olbrzymi, walabia Bennetta, skalniak brązowoogonowy, skalniak żółtonogi, drzewiak rudy i drzewiak ciemny.
Kangur nazywa się tak, ponieważ gdy pierwsi Europejczycy ( Anglicy) przybyli do Australii i zobaczyli te skaczące zwierzęta zapytali się Aborygenów jak one się nazywają. Ci odpowiedzieli "kangaroo" co w ich języku oznacza "nie rozumim Cię". Tak już pozostało.




Ciekawostki:

* Kangury mogą wykonywać silne ciosy nogami przypominające ciosy bokserów, dlatego przez wielu nazywane są bokserami.
* Kangur może skoczyć tylko gdy jego ogon dotyka ziemi.
* Skok kangura w czasie ucieczki może osiągnąc nawet 9 metrów.

pingwiny

Pingwiny, bezloty (Spheniscidae), jedyna rodzina ptaków z rzędu pingwinów (Sphenisciformes), obejmująca 18 gatunków. Pingwiny występują tylko na półkuli południowej - zamieszkują wybrzeża Antarktydy, pobliskie wyspy i brzegi Nowej Zelandii.

Są to średniej wielkości lub duże nielotne ptaki morskie o przekształconych w "wiosła" skrzydłach, co umożliwia sprawne pływanie pod wodą. Nogi silnie przesunięte do tyłu z palcami spiętymi błoną pławną. Ciało pokryte łuskowatymi piórami, szczelnie przylegającymi do siebie. Upierzenie biało-czarne, biało-granatowe lub biało-szare z nielicznymi jaskrawymi elementami. Mają 40-122 cm długości ciała i wagę 1-30 kg.
Są znakomitymi pływakami. Niektóre - jak np. pingwin białobrewy (Pygoscelis papua) - osiągają pod wodą szybkość nawet do 30 km/godz. Na lądzie poruszają się w pozycji wyprostowanej lub pełzając na brzuchu za pomocą nóg i skrzydeł. Odżywiają się rybami, głowonogami i skorupiakami morskimi.

Gniazdują na wybrzeżach w wielkich koloniach liczących nawet kilkaset tys. osobników. Gniazda zakładają w szczelinach i rozpadlinach skalnych lub zagłębieniach terenu. Większość gatunków znosi 2, a nieliczne, jak np. pingwin cesarski (Aptenodytes forsteri), który nurkuje do głębokości 265 m oraz może przebywać pod wodą 18 m i pingwin królewski (Aptenodytes patagonica), 1 jajo, które inkubują następnie w fałdzie skórnym na brzuchu u nasady nóg. Wysiadywanie trwa 33-62 dni.

Pisklęta pozostają pod opieką rodziców lub w tzw. szkółkach zwykle do 10 tygodni, a nawet i 13 miesięcy, jak u pingwina królewskiego. Poza wymienionymi już wyżej, do najbardziej znanych gatunków należą: pingwin Adeli (Pygoscelis adeliae), pingwin złotoczuby (Eudyptes chrysolophus) oraz pingwin mały (Eudyptula minor).